افزایش سن یک فرآیند چند عاملی است که در نهایت باعث کاهش در عملکرد فیزیولوژیکی ما و کاهش بهداشت ، کیفیت زندگی و استقلال افراد مسن می شود. .ورزش مشارکتی به عنوان راهی برای کاهش اثرات پیری از طریق حفظ پارامترهای فیزیولوژیکی شناخته می شود.  ورزش برونگرا مدلی است که می تواند توسط افراد مسن ، با توجه به توانایی عضله در ترکیب تولید نیروی بالای عضلات با هزینه کم انرژی بکارگرفته شود. .با این حال ممکن است خطر آسیب عضلانی قبل از این که عضلات قادر به انطباق باشند وجود داشته باشد .بخش اول این مطالعه ، روند پیری و چگونگی کاهش ظرفیت هوازی ، قدرت عضلانی و تحرک عملکردی را توصیف می کند.بخش دوم ، ورزش برونگرا و آسیب عضلات ، و اثرات مکرر را برجسته می سازد. بخش نهایی به بررسی مداخلات ورزش برونگرا می پردازد که توسط افراد مسن با تمرکز بر تغییرات در تحرک عملکردی تکمیل می شود.در نتیجه، ورزش استقامتی برونگرا یک روش پتانسیلی است که می تواند در افراد مسن برای بهبود قدرت عضلانی ، ظرفیت هوازی و توانایی عملکردی کاربردی بکار گیرد. با این حال ، تحقیقات بیشتر برای ارزیابی اثرات بر ظرفیت هوازی و نسخه مناسب برای ورزش استقامتی برونگرا مورد نیاز است.

کلمات کلیدی: ورزش برونگرا ، توانایی عملکردی ، قدرت عضلانی ، ظرفیت هوازی ، آسیبهای عضلانی .