ما کارایی بانک های اسلامی و عادی را در طول سال 2004 الی 2009 مورد بررسی قرار می دهیم. استفاده از MFA ی غیرپارامتری ، تجزیه کارایی عمده ( هنگامی که کارایی بانک ها نسبت به یک مرز متداول اندازه گیری می شوند ) به دو جزء را ممکن می سازد : کارایی خالص ( کارایی بانک ها نسبت به مرز نوع بانک خودشان ) و کارایی نوع ( کارایی ای که به طرز کار مربوط می شود ). این نگرش برای مستندات بانکداری اسلامی ، موضوع جدیدی به شمار می رود. تجزیه و تحلیل در دو مرحله اجرا می گردد. مرحله اول از DEA و MFA جهت مقایسه بانک ها بر اساس کارایی عمده و مولفه هایش ( کارایی خالص و نوع ) استفاده می کند. ما دریافتیم که برحسب کارایی عمده ، بانک های اسلامی معمولا برابر با بانک های عادی ، بر حسب کارایی خالص به طور قابل توجهی بیشتر و بر حسب کارایی نوع به طور قابل توجهی کمتر هستند. مرحله دوم تجزیه و تحلیل می نماید که کدام محاسبه به وسیله محیط بانکی و خصوصیات تراز بانک ، این نتایج را تأیید می کند. کارایی نوع پایین بانک های اسلامی ممکن است به فقدان طبقه بندی فرآورده نسبت داده شود در حالی که کارایی خالص بالا توانایی بالای مدیریتی را در بانک های اسلامی منعکس می کند. این اکتشافات و یافته ها به تعدیل کنندگان و سیاست سازان مربوط می شود. به خصوص بانک های اسلامی باید مزایای حرکت به سوی یک سیستم بانکداری استاندارد را کشف کنند ، در حالی که فعالیت مدیران بانک عادی در سطح پایین تری از حد انتظار می توانست در مفاد رسوم پاداش مداوم بررسی شود.