هدف – هدف مقاله حاضر پژوهش این مسئله است که آیا مدیریت سود متجاوز از حد آستانه با قیمت گذاری نادرست بازار ارتباط دارد یا خیر. 

طرح/ روش/ شیوه- مقاله حاضر سطح اقلام تعهدی جاری اختیاری (DCA) را به عنوان پروکسی برای کیفیت سود بررسی می کند. در سطح عملیاتی، آستانه مدیریت سود، به صورت میانگین DCA تعریف شده و این گونه فرض شده است که شرکت های مدیریت شده در سطح بالا ( درآمد رو به کاهش و رو به افزایش) اطلاعات سودی با کیفیت پائین تولید می کنند. در این راستا این گونه تصور شده است که چنین مدیریتی می تواند منجر به خطاهای قیمت گذاری نادرست سرمایه گذارانی گردد که در مورد کیفیت پائین تر سود، تعدیل های نادرستی اعمال می کنند. 

یافته ها- مدارک بدست آمده نشان می دهد سرمایه گذاران ادراکات کلیشه ای نسبت به مدیریت سود دارند. سرمایه گذاران شرکت هایی با درآمد رو به کاهش به خاطر خوشبینی تحلیل گر ، تعدیل را در حد کم انجام می دهند، در حالیکه سرمایه گذاران شرکت هایی با درآمد رو به افزایش میل به تعدیل زیاد دارند. به علاوه، سرمایه گذاران هر دو تیپ شرکت مدیریت شده در سطح بالا، به خاطر مدیریت سود دست به تعدیل کم می زنند. این قبیل ویژگیها و شاخصه های سرمایه گذار سبب حرکت تدریجی رو به بالای بازده های غیر عادی تجمعی (CAR) پس از اعلان سود برای شرکت هایی با درآمد رو به کاهش و حرکت رو به پائین برای شرکت هایی با درآمد رو به بالا می شود. 

مبانی عملی- یافته های بدست آمده قویاً نشان می دهند که در تاریخ اعلان سود برای اوراق بهاداری با درآمد رو به کاهش (PI) ورو به افزایش (P5) قیمت گذاری نادرست معناداری وجود دارد و این قیمت گذاری نادرست در کوتاه مدت پابرجا می باشد. بنابراین سرمایه گذاران می توانند با داشتن سمت وموقعیت طولانی مدت در P1 و سمت و موقعیت کوتاه در P5 از قیمت گذاری نادرست استفاده کنند.

ابتکار/ ارزش- مطالعات قبل از موارد افراطی از مدیریت سود تمرکز می کنند که تابع اجرای کمیسیون بورس و اوراق بهادار (SEC) می باشند. در مقایسه با این مطالعات، مقاله حاضر بر واکنش بازار به مدیریت سودتاکید می کند که می تواند(نمی تواند) منجر به اعمال اجرایی SEC گردد.

واژگان کلیدی: سود سازمانی، سرمایه گذاران، سیستم (سامانه) بازار